Կարոտ… Դու արգելված ես: Չգիտեմ ինչու: Բայց դու
չպետք է լինեիր, բայց կաս…. Կարոտ… Քեզ թաքցնում եմ ամենուր: Թաքցնում եմ իմ
խոսքերում, իմ ժպիտի տակ, իմ երջանիկ հայացքում: Ասում են կարոտը տեսք
չունի … իսկ իմ կարոտը նույնիսկ գույն ունի :Ի՞նչ է կարոտը.որ կարող է մարդուն այսքան
թուլացնել այսքան թախիծ պատճառել:Երևի կարոտը կորցրածը ետ բերելու անիրականանալի
ցանկությունն է:Ցանկություն,որ ինքդ էլ գիտես երբեք չի կատարվելու:Կարոտի բունն էլ երևի
սիրտն է:Բայց որքա՞ն է սիրտը խանգարում մարդուն ապրել...
Կարոտելու համար ժամանակ է պետք,կարոտ զգալու
համար զգացմունքներ են պետք,կարոտելու համար համբերություն է պետք,կարոտելու համար
մարդ ա պետք լինել,մարդ...հասկանու՞մ ես… կարոտելու համար սեր է պետք,ու անգամ
ատելություն...որովհետև սիրես,թե ատես մեկ է կարոտում ես:
Երբ
մի լուռ գիշեր աչկերդ փակես ,
Եվ ակամայից տռչես, գաս ինձ մոտ
Կոչիր
դա կարոտ …
Կամ
եթե մի օր հարազատ
մեկի
Անունն
իմ անվան հետ դու շփոթես
Կարոտ
կկոչես …
ՈՒ եթե տխրես
տեսնելով մեկին
Տողեր գրելով
պատուհանի մոտ ,
Նորից
ու նորից կոչիր դա կարոտ ,
Կանչիր, կլսեմ , թեկուզ հոռու եմ…
Ձայնտ
քո թախծոտ կկոչեմ կարոտ
Հեղինակ. Մերուժան Աղասյան : )
(ړײ)
| 
